Het kartuizerklooster Notre-Dame-du-Val-de-Bénédiction ligt in de stad, wat heel bijzonder is. De eenzaamheid die de monniken van andere mensen scheidt is hier dus symbolisch en kundig in beeld gebracht door de structuur van het gebouw. Vanaf de straat tot aan de gebouwen die door de paters worden bewoond vindt men een systeem van “sluizen”. Eerst het Vrouwenhof en vervolgens de laan met moerbeibomen, een lange rechte weg op het eind waarvan het eigenlijke klooster begint.
De toegang (hierboven rechts) is een klein gebouw dat in de 18e eeuw werd verbouwd en gerenoveerd, en opnieuw wordt gesierd door de wapens van Étienne Aubert, Pierre de Monteruc en van de kartuizerorde (14e eeuw) die er tijdens de revolutie waren afgehamerd.
Het Vrouwenhof (hierboven links) was in zeker zin de eerste sluis die het klooster van de wereld scheidde. Hier concentreerde zich het economische leven (smidse, varkensstal, veestal, graanschuur, enz.) dat toch een band met de buitenwereld vormde. Dit speelde zich echter aan de rand van het domein af.
Dit hof werd vrouwenhof genoemd omdat vrouwen dit niet mochten passeren om het gebouw verder te betreden. Hier kwamen zij samen om het brood in ontvangst te nemen dat de monniken uitdeelden aan de omringende bevolking en om aan het economisch leven deel te nemen. In een oude gids stond “daar mogen personen van het vrouwelijk kunnen binnenkomen voor zaken”.
De Poort van la Valfenière
Op de Vrouwenhof volgt de Poort van la Valfenière.
De poort werd pas laat (1648-1649) gebouwd maar bevindt zich op de plaats van de "spirituele poort", ook wel afsluiting genoemd. Hij diende niet zozeer om de monniken op te sluiten als meer om de nieuwsgierigheid van de buitenwereld tegen te houden.
Deze slotpoort is het werk van de architect François Royers de la Valfenière en de beeldhouwer Barthélémy Grangier. Het is een verkleining van een oorspronkelijk kolossaal toegangsgebouw waartoe de prior Dom Chryssante Paulin opdracht had gegeven om toegang te geven tot de hoofdstraat van Villeneuve.
